Πετράλωνα Χαλκιδικής, 1959. Ο κάτοικος του χωριού Φίλιππος Χαντζαρίδης έβοσκε συχνά τα πρόβατά του στους δυτικούς πρόποδες του όρους Κατσίκα, περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά από το χωριό του. Βέβαιος ότι ακούει μέσα από ένα στενό άνοιγμα στην πλαγιά του βουνού να ρέει άφθονο νερό, παρακινεί τους συγχωριανούς του να ανακαλύψουν την πηγή, αφού το πολύτιμο για τις αγροτικές εργασίες νερό ήταν λιγοστό. Στις 9 Μαΐου 1959, ο Βασίλης Γιαννακόπουλος και ο Χρήστος Σαρηγιαννίδης μπαίνουν με ερασιτεχνικό εξοπλισμό μέσα από το άνοιγμα και διαπιστώνουν ότι ο ήχος του «τρεχούμενου νερού» οφειλόταν στην κίνηση του αέρα εντός των θαλάμων ενός μεγάλου σπηλαίου. Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας.
Τον ίδιο χρόνο κάτοικοι του χωριού διάνοιξαν μία άλλη μικρή είσοδο μερικά μέτρα νοτίως της αρχικής, από την οποία μπορούσαν να εισέλθουν στο σπήλαιο με μεγαλύτερη ευκολία. Σε αυτές τις πρώτες ερασιτεχνικές εξερευνήσεις, οι κάτοικοι των Πετραλώνων περισυνέλεξαν απολιθωμένα οστά και δόντια ζώων, τα οποία παρέδωσαν στον Καθηγητή Ορυκτολογίας και Πετρολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Πέτρο Κόκκορο. Λίγο καιρό αργότερα, έφτασαν στα Πετράλωνα οι σπηλαιολόγοι Ιωάννης και Άννα Πετροχείλου και άρχισαν να εξερευνούν το σπήλαιο.